Chwała dziwkom

MFF w Wenecji 2011: Wyróżnienie Specjalne Jury Nagrody Orizzonti
Nominacja do Nagrody Griersona Brytyjskiego Instytutu Filmowego 2011

Trzy kraje, trzy języki, trzy religie świata i jedna, najstarsza, profesja – prostytucja.

W Tajlandii prostytutki czekają na klientów za szklanymi weneckimi lustrami, w których zalotnie przeglądają się, nie widząc kto je ogląda. Mizdrzą się, jakby brały udział w konkursie na miss prostytutek. W Bangladeszu mężczyźni udają się do brudnych slumsów, gdzie tanie kobiety lekkich obyczajów realizują ich seksualne marzenia. Z kolei w Meksyku prostytutki modlą się do Świętej Pani Śmierci, aby ta uchroniła ich od nieszczęść i zguby.
Chwała dziwkom to trzecia część filmowej trylogii Michaela Glawoggera, poświęcona globalizacji oraz relacji człowieka i środowiska, w którym przyszło mu żyć (pierwsza część – Megamiasta, 1998, druga – Śmierć człowieka pracy, 2005).
Film zachwyca poziomem i jakością zdjęć, pięknymi, przepełnionymi emocjami obrazami oraz znakomitą, nastrojową ścieżką dźwiękową, zawierającą utwory m.in. PJ Harvey, Tricky’ego, CocoRosie oraz Antony & The Johnsons. Pomimo, że reżyser w sposób werystyczny pokazuje nam życie prostytutek, jak również przedstawia ich stosunek do wykonywanego zawodu, konfrontując wypowiedzi kobiet i odwiedzających ich klientów, film pozbawiony jest taniej moralistyki. Zamiast łatwo wartościujących ocen, reżyser po raz kolejny podsuwa nam własne spostrzeżenia na temat wpływu, jaki wywierają na świat komercja i globalizacja.

Reżyser o temacie filmu: „Zawsze czułem, że prostytucja nie polega tylko na płaceniu komuś za seks. To byłoby zbyt proste. (…) Chciałem pokazać coś więcej, zobrazować co tak naprawdę tkwi w sercu, umyśle i duszy ludzi, którzy umawiają się na płatny seks”.

„Siłą wyrazu, bezwzględnością mówienia prawdy o ludzkim upodleniu w imię nieosiągalnego szczęścia film nie odbiega daleko od najlepszych osiągnięć austriackich fabularzystów”. Janusz Wróblewski, Polityka

„Fascynująca i poruszająca Chwała dziwkom to nie tylko ciekawa formalnie i bardzo odważna wypowiedź na temat prostytucji, lecz również interesujący przykład artystycznego uszlachetnienia kobiet i ich ciała.” Screen Daily